LANZAROTE
Lanzarote jest jedną z 7 głównych wysp archipelagu Wysp Kanaryjskich, o wulkanicznym pochodzeniu, położonej ok. 60 Mm od Maroka. Główne miasto, a także stolica wyspy to Arrecife, 5 km od miasta znajduje się port lotniczy.
Lanzarote jest niską wyspą w porównaniu z innymi wyspami archipelagu, pokrytą wulkanicznymi stożkami i płaskowyżami czarnej lawy o księżycowym krajobrazie, o bardzo małej ilości opadów. Poznać ją najlepiej samochodem lub na wycieczce z przewodnikiem. Najciekawszy na wyspie jest nadzwyczajny park narodowy Montana del Fuego (Góry Ognia). Ze szczytu rozciąga się wyjątkowa panorama wulkanicznych stożków i kraterów oraz morze różnokolorowej i o najbardziej groteskowych kształtach zastygłej lawy.
Inną osobliwością wyspy są:
- jaskinie w Jameos del Agua – 6 km podziemnych korytarzy i jaskiń
- bardzo ciekawe jaskinie w Cueva de Los Verdes,
- Dolina Tysiąca Palm w Harii
- punkt widokowy na wzgórzu Mirador del Rio z absolutnym widokiem na ocean i szachownicę solnej laguny.
Przy północnym kursie z Fuerteventura do Lanzarote będziemy płynąć pod wiatr i Prąd Kanaryjski. Jeżeli barometr wyraźnie spada i nadchodzi silny wiatr jedyne bezpieczne porty to Puerto de Naos, Playa Blanca lub Puerto Calero. Jeżeli nie zdążymy do nich dojść przed wiatrem, należy odejść w morze.
Po wschodniej stronie kotwicowiskiem dobrej pogody jest Arrieta w pobliżu cichej, rybackiej wioski.
W pobliżu miasta Arrecife znajdują się trzy główne porty Lanzarote: Los Marmoles, Naos i Arrecife. Najbardziej na północ położone Los Marmoles jest handlowym portem Lanzarote, nadaje się do wejścia w nocy i oferuje dobre schronienie za wyjątkiem południowych wiatrów.
Puerto de Naos jest bezpiecznym portem przy każdej pogodzie, wskazanym dla dziennego wejścia przy pierwszej wizycie w tym porcie. Można w nim zostawić jacht i udać się na zwiedzanie wyspy.
Puerte de Arrecife jest rzadziej uczęszczany, bezpieczny przy północnym wietrze, z czystą wodą, a jego atrakcją jest bliskość zamku Castillo de San Gabriel. Poniżej Arrecife leży bezpieczna i komfortowa marina Puerto Calero – także dobre miejsca na zostawienie jachtu na zwiedzanie wyspy. Po południowej stronie znajduje się turystyczne miasteczko Playa Blanca z bezpieczną mariną, z wejściem możliwym w każdych warunkach.
FUERTEVENTURA
Fuerteventura jest najstarszą wyspą archipelagu, jedną z najrzadziej zaludnionych i drugą co do wielkości. Stolicą wyspy jest Puerto del Rosario, duży ośrodek turystyczny.
Wyspa posiada najdłuższą linię brzegową z wysp archipelagu i jedne z największych w świecie naturalne, szerokie plaże (jest ich ponad 150). Najsłynniejszą z nich jest pokryta białym piaskiem Playa de Sotavento de Jandia, na której corocznie odbywają się międzynarodowe zawody windsurfingu.
Atrakcyjność wyspy polega na jej pustkowiach i pustynnym wyglądzie dolin oraz rozległych i niezatłoczonych plażach z drobnym złocistym piaskiem i oblewających je turkusowych wodach Atlantyku. Najwyższą część wyspy, półwysep Jandia na południu tworzy szereg wulkanicznych masywów osiągających 800 m. Tu Bernard Moitessier został zauroczony widokiem diun.
Na wyspie dominuje pustynny i jałowy krajobraz. Jej klimat jest bardzo suchy, a wiatry z Sahary, przynoszące ogromne ilości piasków i pyłów, włącznie z burzami piaskowymi występującymi najczęściej wiosną.
Charakterystyczna cechą krajobrazu na wschodzie wyspy są wiatraki wytwarzające prąd i pompujące wodę spod ziemi do nawadniania pól, na których rosną palmy daktylowe, pomidory, agawy. W tym regionie rozwinęły się turystyczne miejscowości.
Stare miasteczka i wioski zachowały się w północnej części, na półwyspie Maxorata.
Wodę pitną uzyskuje się z dostaw z Europy lub z odsalania wody morskiej. Na wyspie dobrze jest rozwinięta sieć dróg pozwalająca dotrzeć na wszystkich zakątków na wyspie.
Jedynym portem na wyspie, skąd można udać się na jej eksplorację, jest Puerto del Castillo aczkolwiek nie należy do niego wchodzić przy dolądowym wietrze. Alternatywnym portem jest Corralejo na północy przy dobrych warunkach pogodowych.
Przy dużym rozkołysie nie należy przechodzić pomiędzy wyspą Isla de Lobo i Fuerteventura lub wchodzić do Corralejo. Zachodni brzeg jest niegościnny i niewiele ma do zaoferowani żeglarzom.
Po wschodniej stronie pomiędzy Puerto de Castillo i Lantailla znajduje się dużo ładnych zatok, na których można kotwiczyć przy słabych wiatrach lub przy słabym wietrze z północnego wschodu. Na plażach w pobliżu kotwicowisk spotkamy przynajmniej bar lub restaurację.
Bardzo widowiskowe wybrzeże, z pięknymi białymi plażami i osłoniętymi kotwicowiskami położone jest na odcinku od Gran Tarajal do półwyspu Penisula de Jandię. Podobnie jak powyżej, są to raczej dzienne kotwicowiska i nie wskazane jest zostawać na nich na noc jeżeli nie dobrej pogody.
GRAN CANARIA
Gran Canaria jest trzecią do wielkości wyspą archipelagu. Ma prawie kształt stożka, a zielone zbocza góry El Pozo de las Nieves sięgają wysokości 1932 m.
Gran Canaria jest zwana kontynentem miniaturze dzięki ogromnej różnorodności krajobrazów. Północna cześć wyspy jest zielona i urodzajna, południowa natomiast upalna, odpowiednia dla pustynnej roślinności i wielbicieli słońca.
Podejście do wyspy nie stwarza zagrożeń. Przeważające wiatry wieją z północnego wschodu, osłonięty akwen znajduje się na południu dzięki wysokim górom.
Miedzy Punta de Maspalomas a Puerto de Mogan wieje często zachodni wiatr do odległości 4 Mm od brzegu. W okolicy Punta Aringa na północnym wschodzie wiatr schodzi wzdłuż doliny i jest mocno odczuwalny na wodzie.
Największym portem jest Puerto de la Luz w Las Palmas. Wejście jest proste, miejsc dużo, obok wejścia jest także kotwicowisko pełne obieżyświatów, w marinie jest bowiem dużo i dobrze zaopatrzonych sklepów ze sprzętem żeglarskim.
Na południu wyspy spokojną mariną, z możliwością dokonania napraw jest Pasito Blanco.
Dla kontrastu marina w Puerto Rico znajduje się w popularnym ośrodku turystycznym i w sezonie często jest pełna. Jeżeli silny wiatr i rozkołys przychodzą z południa postój w marinie jest mało komfortowy. Jedną z najbardziej popularnych marin na Wyspach Kanaryjskich jest Puerto de Mogan – elegancka marina otoczona hotelikami i sklepami, położona u podnóża widowiskowego urwiska, bezpieczna przy każdej pogodzie Można w niej zostawić bez obaw jacht na czas zwiedzania wyspy.
Po zachodniej stronie znajdują się dzienne kotwicowiska Puerto de La Aldea i Puerto de la Nieve, jacht nie powinien być na nich zostawiony bez dozoru.
Wokół wyspy można spotkać nawet w dużej odległości od wybrzeża hodowlane kosze z homarami.
TENERYFA
Teneryfa w przybliżeniu posiadająca kształt trójkąta jest największą wyspą archipelagu, sławną z najwyższej góry w Hiszpanii, gigantycznego wulkanicznego stożka El Teide o wysokości 3718 m. Wysokie pasmo górskie biegnące przez wyspę powoduje zasadnicze różnice klimatu pomiędzy północą i południem wyspy.
Wiatry z północy niosące wilgoć i napotykając góry powodują wysokie opady i wilgotny klimat idealny dla upraw wielu roślin. Światowej sławy ogród botaniczny u stóp urodzajnej doliny Orotava został założony w 1788 na polecenie władcy Hiszpanii Karola II dla zaaklimatyzowania tropikalnych roślin z Nowego Świata przed ich dalszą wysyłką do Europy.
Puerto de La Cruz na północnym wybrzeżu długo było głównym turystycznym hiszpańskim miastem archipelagu i w czasach wiktoriańskich ulubionym zimowym angielskim kurortem. W dalszym ciągu jest bardziej przyjemne i ciekawe niż aktualna stolica wyspy Santa Cruz lub turystyczne ośrodki na południu. Teneryfa posiada więcej portów niż inne wyspy i jej zwiedzanie pod żaglami sprawi nam dużo przyjemności .
Warto jednak skorzystać także ze sposobności i zostawiając jacht na dzień lub dwa wynająć samochód i zwiedzić dolinę Orotava, przebyć szlak wzdłuż górskiego pasma i odwiedzić El Teide. Wąska i kręta droga wycięta w górach pomiędzy Garachico a Buenavista i w okolicach Masca i Santiago pośród panoram morza i chmur w stromych i wąskich dolinach będzie niezapomnianą przygodą. Przy dobrej pogodzie widok archipelagu ze szczytu El Teide jest przepiękny.
Podejście do wyspy nie stwarza zagrożeń za wyjątkiem wysuniętych skal na północy pomiędzy Punta Teno i Punta de Anaga. Przeważające wiatry wieją z północnego wschodu i północnego zachodu odpowiednio po wschodniej i zachodniej stronie wyspy. Ich siła spada w nocy.
W Santa Cruz, dużym i wartym odwiedzenia mieście, znajduje się marina wewnątrz przemysłowego basenu, dobrze osłonięta, z bezpiecznym wejściem Jest siedzibą firm czarterowych i oferuje cały zakres usług. 6 mil na południe spotkamy marinę w Puerto Radazul. Ma ona ciasne wiście i nie powinno się do niej wchodzić przy złej pogodzie.
Przy przylądku Punta de Abona znajduje się duża zatoka Bahia de Abona, w południowej w zatoczce Ensenada del Pedregal bezpieczne kotwicowisko przy południowych wiatrach pozwala przetrzymać 7/8 B, przy północnych wiatrach północne kotwicowisko w pobliżu wioski Poris de Abona uchroni nas przed północnymi wiatrami.
Na dzień można zatrzymać się na ładnym kotwicowisku w pobliżu Punta Montana Roja lub na Playa de la Tejita. Na południowym końcu wschodniego wybrzeża leży marina San Miguel, o wąskim i płytkim wejściu – do 3 m.
Na północnym końcu słynnej plaży Playa de los Americanos schronienie także od południowych sztormów oferuje marina Puerto de Colon aczkolwiek rozkołys wchodzi wtedy do mariny. W znanej turystycznej miejscowości los Gigantes marina została wkomponowana w infrastrukturę miasta. Wejście do niej jest trudne przy rozkołysie z północno - zachodnich lub południowych wiatrów i niewskazane przy silnych południowych wiatrach. W marinie problemem jest często rozkołys.
Zobacz ogólne informacje i lądowe atrakcje Teneryfy:
http://www.teneryfa24.pl/
GOMERA
Wyspa jest pochodzenia wulkanicznego, ma okrągły kształt, a jej wybrzeża są strome. Posiada kształt stożka z najwyższym punktem położonym w pobliżu jej środka na wysokości 1478 m n.p.m. Od szczytu Alto de Garajonay biegną w dół ku morzu głębokie wąwozy zwane barrancos, pełne palm, wyżłobione przez spływającą z gór wodę . Na zboczach widnieją tarasowe plantacje bananów, winorośli, pola ziemniaków i kukurydzy. Stolicą wyspy jest port San Sebastián, którego zabytki związane są z postacią Krzysztofa Kolumba.
Główną atrakcją Gomery jest Park Narodowy Garajonay widniejący na liście światowego dziedzictwa UNESCO, położony powyżej 1000 m n.p.m. na obszarze 4000 ha z unikalnym na świecie lasem wawrzynowym. Rośnie w nim około 400 gatunków drzew i krzewów, w tym około 30 gatunków rzadko spotykanych w przyrodzie, jak wawrzyn-laurowiec, wrzos, sosny kanaryjskie, wierzba i inne rośliny endemiczne.
W parku można obserwować zjawisko zwane „morzem chmur”, którego przyczyną jest duża wilgotność tego obszaru, a drzewa zdają się być spowite mgłą. Na obszarze parku znajdują się ścieżki spacerowe biegnące starymi szlakami wytyczonymi przez Guanczów. Mgła, która skrapla się na roślinach i spływa po nich na ziemię, powoduje dużą wilgoć i rześkość powierza.
W parku spotkamy także roques - gigantyczne i surowe, powulkaniczne skały, wyłaniające się z zieleni.
Na północnym wybrzeżu wyspy znajdziemy imponujące klify Los Organos, niezwykłą bazaltową formację skalną o wysokości 80 m przypominająca organy.
Plaże są w większości czarne, powulkaniczne. W zachodniej części wyspy w pobliżu Valle Gran Rey znajdują się piaszczyste plaże. W tym też regionie koncentruje się turystyczna baza noclegowa.
Gomera zdobyła sobie w latach sześćdziesiątych wielki mir wśród hippisów i obieżyświatów szukających miejsc zdala od powszedniości cywilizacji.
Jedną z osobliwości Gomery jest język gwizdany.
Pierwotni mieszkańcy wyspy Guanczowie stworzyli ten język dla umożliwienia komunikacji przez głębokie wąwozy. Podobno starzy mieszkańcy wyspy posiadają jeszcze tę umiejętność i może to być dobry wymówka do odwiedzania kilku z licznych barów, aby poszukać znawcy języka.
Płynąc z Teneryfy na Gomerę możemy spotkać na ostatnim odcinku trasy silne wiatry z północnego sektora. W pobliżu wyspy często pojawiają się delfiny. W wodach na południu wyspy musimy uważać na farmy rybne.
Przy południowym wietrze możemy schronić się na północy wyspy na ładnym kotwicowisku Playa de Hermigua i mniej urodziwym Playa del Vallehermoso, skąd blisko do jest do imponujących widoków Los Organos najlepiej widocznych z morza.
Głównym portem handlowym i żeglarskim wyspy jest San Sebastian, otwarty dla południowo wschodnich wiatrów, o łatwym wejściu. Marina jest duża i elegancka, a ceny paliwa przyjazne podobnie jak ceny w restauracjach. Położona u stów urwiska oferuje atrakcyjny postój i warto z niej zrobić dzienną wycieczkę do parku Garajonay. 1,5 Mm powyżej San Sebastian spotkamy ładne kotwicowisko Play de Avalo.
Na południowym cyplu Gomery znajduje się niewielki rybacki port Puerto Santiago, a w nim kotwicowisko i postój przy nabrzeżu.
Dalej na zachód można na dzień zakotwiczyć w Play de Eresa lub Cala Cantera. Ładne otoczenie posiada port Valle Gran Rey na zachodnim wybrzeżu. Jeżeli znajdziemy w porcie dobre miejsce do cumowania Valle Gran Rey jest miejscem, skąd można wyruszyć na eksplorację wyspy autobusem lub samochodem. Nie należy próbować wchodzić do portu przy wiatrach od południowego do północno - zachodniego.
LA PALMA 
La Palma jest wyspą pochodzenia wulkanicznego, o niezwykłych krajobrazach, zwaną "La Isla verde" - "Zielona wyspa" lub Isla Bonita - “Piękna Wyspa”.
Wulkaniczne pasmo górskie Cumbre Vieja rozciąga się południkowo poprzez całą wyspę, tworząc dwie różne strefy klimatyczne. Południe wyspy jest ciągle aktywnie sejsmicznie, a ostatni wybuch wulkanu wystąpił w roku 1971 w okolicach Fuencaliente i Los Canarios, skutkiem czego powstał krater Teneguía.
Krajobraz południa tworzy czerwono–czarna wulkaniczna pustynia z zastygłą bazaltową lawą, miałem powulkanicznym, urozmaicona nowo powstałymi stożkami wulkanów i nikłą roślinnością.
Na północy strome, nadbrzeżne klify wznoszą się ku największemu na świecie wulkanicznemu kraterowi, La Caldera de Taburiente. Ten olbrzymi wulkan jest porośnięty wysokim sosnowym lasem, jego krater ma obwód 27 km, głębokość wynosi 736 m, a szczyt krateru często niknie w chmurach. La Caldera jest otoczony przez najwyższe wzniesienia na wyspie, wśród nich Roque de los Muchachos o wysokości 2426 m, na którego szczycie istnieje jedno z najważniejszych na świecie obserwatoriów astronomicznych. Cały obszar stanowi Parque Nacional de la Caldera de Tiburiente.
Krajobrazy północy kreują także głęboko wyżłobione wąwozy (Barrancos) prowadzące ku oceanowi górskie wody. W centralnym górskim masywie wyspy rośnie sucha śródziemnomorska roślinność, lasy sosnowe i przypominające dżunglę lasy wawrzynowe.
Północ wyspy jest zielona i urodzajna.
Napotkamy na niej plantacje winorośli, bananowców, drzew cytrusowych, sady awokado, pola tytoniu, pomidorów i ogórków.
Na wyspie nie ma piaszczystych plaż, wybrzeże to zazwyczaj skalne urwiska, ale pionowe klify w otoczeniu błękitnych wód Atlantyku tworzą krajobraz niezwykły.
Najważniejsze miejscowości na wyspie to Punta de Juan Adalid, Punta Fuencaliente oraz Santa Cruz de la Palma – największe miasto La Palmy. Stolica wyspy Santa Cruz jest bardzo urokliwym miastem, z malowniczymi placami i oryginalnymi kanaryjskimi domami z rzeźbionymi balkonami. Na jej ulicach ciągle wieczorami mieszkańcy miasta gromadzą się na pogawędki.
Górzysta La Palma przy dobrej widoczności jest widoczna z daleka. Większość jachtów przypływa do niej z północy lub z południa. Wokół wyspy dominują wiatry z północnego sektora. W Santa Cruz po wschodniej stronie wyspy schronienie oferuje duży port, z łatwym wejściem. Alternatywą jest port Puerto de Refugio de Tazacorte po zachodniej stronie.
EL HIERRO
El Hierro jest najmniejszą i najbardziej wysuniętą na zachód wyspą archipelagu. Z północy na południe El Hierro mierzy tylko 25 km, a z zachodu na wschód – 27 km.
Do czasu odkrycia Ameryki przez Krzysztofa Kolumba była uważana za koniec świata, a do 1884 r. przez jej najbardziej wysunięty na zachód punkt – Cabo de Orchilla – przebiegał południk zerowy. Ta mała wyspa w kształcie bumerangu jest już połączona z resztą planety, ale jej wygląd, proste i nie spieszne tempo życie sprawia, że wciąż możemy poczuć się na niej jak na końcu świata.
Na El Hierro można znaleźć bardzo różne krajobrazy – pola lawy o księżycowym krajobrazie w okolicy La Restingi, sosnowe lasy na południu, jałowcowe gaje, których drzewa poskręcane w najdziwniejsze formy opierają się nieustannym wiatrom, ale też zieloną zatokę El Golfo, gdzie uprawia się egzotyczne owoce i kwiaty oraz skaliste wybrzeże ukształtowane przez lawę, na której rozbijają się fale.
El Hierro jest na tyle wyjątkowa, że została uznana za rezerwat biosfery UNESCO.
Większość miejscowości skupia się w północno-wschodniej części, podczas gdy jej południowo-zachodnia strona jest praktycznie niezamieszkana, a częściowo nawet niedostępna. Wyspa nie jest ośrodkiem masowej turystyki, a jej uprzejmi mieszkańcy nie pragną zmiany tej sytuacji. Na El Hierro przybywają raczej podróżnicy i miłośnicy przyrody, których fascynuje wspaniały, górzysty krajobraz.
Stolicą wyspy jest niewielkie miasteczko Villa de Santa María de Valverde, położone na zboczu wiecznie zielonej doliny, gdzie uprawia się warzywa i owoce oraz hoduje kwiaty. Na El Hierro uprawianych jest jedynie 12% jej powierzchni. Najlepsze plony przynoszą figi, migdały, winorośl, ananasy, mango, banany i ziemniaki.
Wokół Hierro przeważają wiatry z północnego sektora. Zatoka El Golfo na północy jest bardzo głęboka, ale stale znajduje się na niej rozkołys. Nie należy próbować chronić się i szukać kotwicowiska w zatoce przy południowym wietrze. Zanim dno będzie dostatecznie płytko znajdziemy się miedzy skałami.
Hierro posiada dwa porty, Puerto de la Estaca i Puerto de La Estinga po wschodniej stronie. Przy wiatrach od NE do SW w obu portach powstaje rozkołys. Aby mieć spokój ducha, jacht na dłużej można zostawić tylko przy spokojnej pogodzie.
W Puerto de la Estaca można stanąć na kotwicy lub zacumować do nabrzeża. Przy silnych południowych wiatrach lokalne łodzie przechodzą do zatoki z niewielką piaszczystą plażą na południu położonej za przylądkiem Tijimiraque. Trzy mile dalej w zatoce Punta de la Bonanza możemy schronić się przed północnymi wiatrami.
Port w Puerto de La Estinga jest bardziej bezpiecznym portem niż Puerto de la Estaca, ale nie jest za duży i może się okazać, że będziemy musieli stać w nim w „tratwie”. Często w porcie występuje rozkołys i wtedy należy bardzo starannie zacumować jacht.